Polski rynek mody od kilku lat zmienia się nieustannie. Jeszcze dekadę z okładem temu, pytając osobę zainteresowaną modą o silne marki, niemal każdy jednym tchem wymieniłby Solar, Monnari, Simple, Próchnik i Reserved. Dziś Solar ma za sobą giełdowy debiut, ale i spore zawirowania na parkiecie, Simple nie jest już polskie, Próchnik dogorywa, Monnari zaliczyło w między czasie totalny upadek, a Reserved trzyma się, ale czy dalej może uchodzić w czyichkolwiek oczach za topową markę?

Zmiany idą jednak nie tylko w poprzek rynku, ale też wewnątrz firm, które ów rynek tworzą. Jedną ze zmian jakie można zaobserwować, a przynajmniej ja obserwuję od kilku lat, jest całkowite rozmycie się targetów w ramach brandów jednej firmy.

Półtorej dekady temu LPP miało w swoim portfelu topowego (wówczas) Reserved, który zbliżał się do solarowskiego odbiorcy, czyli poważnych, dbających o własny wizerunek ludzi 35+; mocno młodzieżowego Cropp Town, kojarzonego częściej z modą streetową, subkulturą skejtów oraz wybitnie nie eksponowane Promo Star, czyli ubrania pod nadruki firmowe, dość pośredniej jakości.

Z czasem LPP założyło Mohito, które miało być marką mocno penetrującą rynek premium, do tego skierowaną wyłącznie do kobiet oraz odkupiło od krakowskiego Artmana kolejną młodzieżową sieć butików – House.

Co mamy dziś? Mohito jest aż za blisko Reserved. Tak blisko, że czasem zastanawiam się, która z marek jest premium. Cropp Town konsumuje tę samą część rynku co House. Do tego paradoksalnie coraz łatwiej spotkać licealistki buszujące między półkami dwóch „dorosłych” marek, zaś niejednokrotnie osoby dojrzalsze cenią sonie CT za jakość i właśnie tam wybierają się po torbę czy koszulę. Do tego wszystkiego dochodzi Sinsay, z założenia najbardziej młodzieżowy, ale czy dużo bardziej od Re?

Nie wiem czy da się w ogóle, choć w przybliżeniu, określić target wiekowy lub społeczny którejkolwiek z wymienionych brandów.

To oczywiście nie zarzut w kierunku LPP. Gdański potentat jest tylko przykładem na to, że coraz mniej firm kieruje się z tym co produkuje „do kogoś”, zaś coraz więcej krzyczy: „mamy coś dla każdego”. Próżno szukać Trolla, który szył dla nastolatek, nie sposób zobaczyć Hexeline, projektujące dla nobliwych bizneswoman, nie mówiąc już o Warmii czy Arytonie, ubierających tylko dojrzałe damy.

Czy to dobrze? Czy marki powinny być dla wszystkich? Czy jednak robiąc coś dla każdego to znak, że nic nie robią tak jak powinni?

Chętnie przeczytam Wasze opinie w komentarzach 🙂

P.K.

To, że to blog o marketingu – myślę, że nie muszę nikogo przekonywać. Nie będzie wielkim odkryciem jeżeli stwierdzę, że znajdzie się tu trochę treści o modzie, nieco o fotografii, troszkę o PR, ale wydaje mi się, że lepiej napisać o tym czego tu zabraknie.

Po pierwsze, zabraknie w tym miejscu nadmiernej powagi, zadęcia i pseudoeksperckiej mowy. W branży bliskiej modzie, reklamie, eventom i fotografii jestem nieprzerwanie od 2004 roku. Jednak uważam, że wciąż wiem mało. Powiem więcej, wydaje mi się, że nie ma osoby, która wie naprawdę dużo. Każdy zna jakiś wycinek rzeczywistości, dociera do części klientów i rozumie fragment tego „światka”. Dlatego wyrażać opinie czy opisywać własne spostrzeżenia – TAK, ale arbitralnie określać co jest dobre, a co złe, budować nimb fachowca głębokiej wody – zdecydowanie NIE.

Po drugie, nie będzie tu żadnych tanich reklam, ani też drogich. Blog ma pokazywać spojrzenie na modę, wizje fotografii a nie reklamować określone marki. Jeśli kiedykolwiek blog stanie się popularny, zgłosi się sklep Pani Zosi albo przedstawiciel Armaniego, proponując opisanie ich kolekcji za określoną kwotę – usłyszą to samo: NIE.
Owszem, z przyjemnością zrealizujemy pokaz ubrań ze sklepu Pani Zosi czy sesję dla marki Armani, ale teksty sponsorowane nie wchodzą w grę.

Po trzecie, nie będzie monotematycznie. Dziś może pojawić się wpis o muzyce podczas pokazów, jutro na temat pseudo-modelek, zaś za tydzień luźne wspomnienie wojny na reklamy między Audii, BMW, Subaru, spuentowanej przez Bentleya (oj, to na pewno się pojawi). Ma być ciekawie, niekoniecznie tematycznie.

Do przeczytania?

P.K.